Η Κρήτη αποτελεί μια από τις περιοχές που αυτή την περίοδο παράγουν τον υγρό ... χρυσό, το ελαιόλαδο. Ένα προϊόν, για το οποίο κάποτε το νησί κάθε τέτοια εποχή, ζούσε και ανέπνεεε.
Το παραδοσιακό ράβδισμα της ελιάς
Στο ράβδισμα της λιανολιάς παίρνουν μέρος ο ραβδιστής που σκαρφαλώνει στο δέντρο και με μια κοντή σχετικά βέργα -την κατσούνα- ξεξυλίζει το δέντρο (κτυπά το ξύλο των κλάδων) και πέφτουν οι ελιές. Βοηθός του ραβδιστή είναι η έμπειρη γυναίκα -η αναπλογυρίστρα- που στρώνει τις ανάπλες ή μπαγκάλια (μεγάλα στρωσίδια) κάτω από το δέντρο στο σημείο πάνω από το οποίο ραβδίζει ο ραβδιστής και που τις μεταγυρίζει (μετακινεί) σε άλλο σημείο, όταν μετακινηθεί αντίστοιχα σε άλλο σημείο του δέντρου και ο ραβδιστής.
Παράλληλα η αναπλογυρίστρα με μια μακρά ντέμπλα (μακριά ξύλινη ράβδος) ή με μια κοντάρα (ακόμη μακρύτερη ράβδος) ντεμπλολογά (κτυπά το δέντρο από το έδαφος και ρίχνει τις ελιές που φτάνει με την ντέμπλα ή την κοντάρα. Με τον τρόπο αυτό οι ραβδιζόμενες ελιές πέφτουν σχεδόν όλες στις ανάπλες και έτσι η συγκομιδή αβγατίζει (προχωρεί γρήγορα).
Επειδή κατά το ράβδισμα μαζί με τις ελιές πέφτουνε στις ανάπλες φύλλα και κλαδιά του δέντρου, πρέπει να τα χωρίσουν και να μείνει καθαρός ο λιόκαρπος. Δηλ. Αφού εξασφαλιστεί καθαρός τόπος με πολλά στρωσίδια, ο ραβδιστής παίρνει με ένα μικρότερο δοχείο λίγες-λίγες τις άτσαλες (ακαθάριστες) ελιές και τις ρίχνει με κάποια δύναμη στον αέρα κόντρα στον πνέοντα άνεμο, οπότε ο καρπός σαν βαρύτερος πηγαίνει μπροστά, ενώ τα φύλλα και τα κλαδιά μένουν πίσω.
Πίσω από τους ραβδιστάδες ακολουθούν σε κάθε δέντρο οι λιομαζώχτρες, που χαμολογούν (μαζεύουν από χάμω) όλες τις ελιές που είχαν πέσει πριν το ράβδισμα και όσες έπεσαν έξω από τις ανάπλες κατά το ράβδισμα.
Με αυτό τον τρόπο γίνεται το λιομάζωμα της λιανολιάς, για να ακολουθήσει ύστερα το άλεσμα στη φάμπρικα και να βγει το λάδι, η πυρήνα και ο κατσίγαρος (Από τα Ανάλεκτα Ψυχής).
Πηγή: CretePlus.gr
Οι αγροτικές περιοχές της Κρήτης, κινούνταν στο ρυθμό της ελαιοπαραγωγής, αφού το ελαιόλαδο ήταν ένα εκ των βασικών πηγών εσόδων, ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν. Αν και το ελαιόλαδο έχει καταρρακωθεί, αφού η τιμή του είναι αντιστρόφως ανάλογη της ποιότητας του, εντούτοις, η οικονομική κρίση έχει κάνει πολλούς να επιστρέφουν στη γη και να ξαναγυρνούν στα λιόφυτά τους.
Το παραδοσιακό ράβδισμα της ελιάς
Στο ράβδισμα της λιανολιάς παίρνουν μέρος ο ραβδιστής που σκαρφαλώνει στο δέντρο και με μια κοντή σχετικά βέργα -την κατσούνα- ξεξυλίζει το δέντρο (κτυπά το ξύλο των κλάδων) και πέφτουν οι ελιές. Βοηθός του ραβδιστή είναι η έμπειρη γυναίκα -η αναπλογυρίστρα- που στρώνει τις ανάπλες ή μπαγκάλια (μεγάλα στρωσίδια) κάτω από το δέντρο στο σημείο πάνω από το οποίο ραβδίζει ο ραβδιστής και που τις μεταγυρίζει (μετακινεί) σε άλλο σημείο, όταν μετακινηθεί αντίστοιχα σε άλλο σημείο του δέντρου και ο ραβδιστής.
Παράλληλα η αναπλογυρίστρα με μια μακρά ντέμπλα (μακριά ξύλινη ράβδος) ή με μια κοντάρα (ακόμη μακρύτερη ράβδος) ντεμπλολογά (κτυπά το δέντρο από το έδαφος και ρίχνει τις ελιές που φτάνει με την ντέμπλα ή την κοντάρα. Με τον τρόπο αυτό οι ραβδιζόμενες ελιές πέφτουν σχεδόν όλες στις ανάπλες και έτσι η συγκομιδή αβγατίζει (προχωρεί γρήγορα).
Επειδή κατά το ράβδισμα μαζί με τις ελιές πέφτουνε στις ανάπλες φύλλα και κλαδιά του δέντρου, πρέπει να τα χωρίσουν και να μείνει καθαρός ο λιόκαρπος. Δηλ. Αφού εξασφαλιστεί καθαρός τόπος με πολλά στρωσίδια, ο ραβδιστής παίρνει με ένα μικρότερο δοχείο λίγες-λίγες τις άτσαλες (ακαθάριστες) ελιές και τις ρίχνει με κάποια δύναμη στον αέρα κόντρα στον πνέοντα άνεμο, οπότε ο καρπός σαν βαρύτερος πηγαίνει μπροστά, ενώ τα φύλλα και τα κλαδιά μένουν πίσω.
Πίσω από τους ραβδιστάδες ακολουθούν σε κάθε δέντρο οι λιομαζώχτρες, που χαμολογούν (μαζεύουν από χάμω) όλες τις ελιές που είχαν πέσει πριν το ράβδισμα και όσες έπεσαν έξω από τις ανάπλες κατά το ράβδισμα.
Με αυτό τον τρόπο γίνεται το λιομάζωμα της λιανολιάς, για να ακολουθήσει ύστερα το άλεσμα στη φάμπρικα και να βγει το λάδι, η πυρήνα και ο κατσίγαρος (Από τα Ανάλεκτα Ψυχής).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου