Ένας αμέριμνος και γκριζόλευκος γλάρος φτερουγίζει εγκαταλείποντας τη σκοπιά της αιχμής του βενετσιάνικου προμαχώνα Donato, δίπλα από την ειρηνική σιωπή του χανσενικού κοιμητηρίου της μαρτυρικής νησίδας Σπιναλόγκας......
στο απρόσμενο αντίκρισμά μας. Υπομονετικός και πιστός φτερωτός φρουρός, κουρνιάζει ατέλειωτες ώρες πάνω στο μικρό θόλο της σκοπιάς του νότιου προμαχώνα του φρουρίου, εκεί που πριν από εκατοντάδες χρόνια έκαναν την βάρδια τους οι σιδερόφραχτοι βενετσιάνοι στρατιώτες της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας καρτερώντας τις εχθρικές γαλέρες απ’ τ’ ανατολικά. Βιγλίζει το στενό θαλάσσιο πέρασμα, το μπογάζι του «Σκουγιέτου», όπως αποκαλείται ακόμη και σήμερα από τους ντόπιους, ιστορικό σημάδι συμβίωσης των λέξεων μέσα στους αιώνες.
στο απρόσμενο αντίκρισμά μας. Υπομονετικός και πιστός φτερωτός φρουρός, κουρνιάζει ατέλειωτες ώρες πάνω στο μικρό θόλο της σκοπιάς του νότιου προμαχώνα του φρουρίου, εκεί που πριν από εκατοντάδες χρόνια έκαναν την βάρδια τους οι σιδερόφραχτοι βενετσιάνοι στρατιώτες της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας καρτερώντας τις εχθρικές γαλέρες απ’ τ’ ανατολικά. Βιγλίζει το στενό θαλάσσιο πέρασμα, το μπογάζι του «Σκουγιέτου», όπως αποκαλείται ακόμη και σήμερα από τους ντόπιους, ιστορικό σημάδι συμβίωσης των λέξεων μέσα στους αιώνες.
Θαρρείς, ακοίμητος φρουρός, μέσα στα άϋλα φτερωτά σμήνη των ψυχών των χανσενικών που αναπαύονται στο κοιμητήριο και στο οστεοφυλάκιο του προμαχώνα. Κάτω απ’ τα ψηλά και κρημνοκρεπή τείχη, αμέριμνος και πανευτυχής, ο γηραιός μπάρμπα Γιάννης Λυράκης από την Ελούντα των 80 και βάλε Μάιων, απολαμβάνει ατάραχος και απερίσπαστος το ψάρεμα με την καθετή του, αδιαφορώντας για τις σκοτούρες του έξω κόσμου. Ο γλάρος κάνοντας, συνεχόμενους κύκλους πάνω από τη βάρκα του μπάρμπα Γιάννη, συμμετέχει κι εκείνος πανευτυχής σ’ αυτή την παραδείσια συγχορδία της φθινοπωρινής φύσης.
Η μαρτυρική νησίδα, επέστρεψε από τις αρχές του Νοέμβρη στον πραγματικό της κόσμο. Σ’ εκείνον που πάντα ανήκε: Στον κόσμο της σιωπής και της μοναξιάς, μακριά απ’ το ποδοβολητό των στιφών των χιλιάδων επισκεπτών του πολύβουου θέρους. Είναι μια απερίγραπτη εμπειρία, το να ξέρεις ότι είσαι ο μοναδικός επισκέπτης της οχυρής νησίδας. Το ρίγος και το δέος που σε κυριεύουν δεν περιγράφονται. Νοιώθεις το λιγότερο, ασφυκτικά πολιορκούμενος από την ανελέητη ιστορία, από τις μνήμες και από τις μυριάδες ψυχές που μαρτύρησαν σ’ αυτό το πέτρινο θωρηκτό και Καιάδα…
Τις ίδιες ώρες που ο αμφιβληστροειδής μας απολάμβανε αυτές τις παραδεισένιες εικόνες, σύμπασα η Ελλάδα, μετά από μια βδομάδα αγωνιών και τρόμου, περίμενε την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης συνεργασίας – συγκατοίκησης υπό τον Λουκά Παπαδήμο, για να αντιμετωπίσει τις εφιαλτικές ημέρες που είχαν προ καιρού ξεκινήσει για τη χώρα...
Κι εμείς αναρωτηθήκαμε: Που ήταν πραγματικά ο παράδεισος και που η κόλαση; Μέσα ή έξω απ’ τα τείχη της Σπιναλόγκας και το μπογάζι του Σκουγιέτου με τον μπάρμπα Γιάννη και τη βάρκα του; Καλή του ώρα!
© MERABELLO LIBRO D’ ORO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου