Την περασμένη εβδομάδα, 30.000 μαθητές σε ολόκληρη την Ελλάδα συμμετείχαν στις εκδηλώσεις της ACTION AID για την Παγκόσμια Εβδομάδα Δράσης για την Εκπαίδευση. Άκουσαν, είδαν και ενημερώθηκαν για την αξία της εκπαίδευσης και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και τα κορίτσια στο σχολείο, σε όλο τον κόσμο.
Ακόμα και στην Ελλάδα. Ακολουθεί η ιστορία της κ. Μαρίας Σεξενίδου, μαθήτριας του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας στη Δράμα.
Ακούστε να σας πω και την δική μου ιστορία.
Ονομάζομαι Μαρία Σεξενίδου και είμαι μαθήτρια της πρώτης τάξης του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας. Μεγάλωσα σε ένα χωριό με τους γονείς μου και τα τέσσερα αδέρφια μου, τελευταία εγώ κατά σειρά. Μέχρι τα έντεκά μου χρόνια πήγαινα σχολείο στο χωριό και μετά έφυγα μαζί με την οικογένειά μου στη Γερμανία για μια καλύτερη ζωή. Στη Γερμανία τελείωσα το ελληνικό δημοτικό σχολείο. Εκείνη την εποχή δεν είχε ελληνικό γυμνάσιο. Παρόλο που ήθελα να συνεχίσω το σχολείο, οι γονείς μου είχαν άλλη άποψη. Πίστευαν πως έπρεπε να φροντίσω τα τέσσερα ανίψια μου γιατί τα αδέρφια μου δούλευαν. Ούτε λόγος για να με στείλουν στην Ελλάδα σε συγγενείς για να πάω στο Γυμνάσιο. Κατά τη γνώμη τους , δεν μου ήταν απαραίτητο.
Για καλή μου τύχη, ο γερμανικός νόμος τους υποχρέωσε να συνεχίσω στο γερμανικό σχολείο. Δύο χρόνια μετά, έπρεπε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα γιατί η μητέρα μου αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Οπότε, το όνειρο για μένα τελείωσε πολύ νωρίς. Πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο επιτελεί ένα σκοπό. Ο δικός μου σκοπός ήταν να μεγαλώνω παιδιά. Στην ηλικία των δεκαοχτώ ετών παντρεύτηκα και απέκτησα δυο παιδιά. Αφού μεγάλωσαν λίγο, έπρεπε να εργαστώ για να συνεισφέρω στην οικογένεια. Το όνειρο ζωής, να συνεχίσω το σχολείο, συνέχισε να παραμένει ανεκπλήρωτο, μια κρυφή επιθυμία στα βάθη της ψυχής μου.
Σήμερα είμαι πενήντα δύο ετών, τα παιδιά μου έχουν παντρευτεί και έχω πέντε εγγόνια. Τα δύο τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, εξαιτίας της αρρώστιας του άντρα μου. Παλέψαμε ενάμιση χρόνο με τον καρκίνο αλλά δυστυχώς μας νίκησε. Συζητώντας με δυο στενές μου φίλες με παρότρυναν να κοιτάξω μπροστά και να πραγματοποιήσω το όνειρο ζωής που είχα από μικρή. Και πάλι είχα παιδιά να μεγαλώσω, αλλά αυτή τη φορά η απόφαση ήταν μόνο δική μου. Έπρεπε να κάνω κάτι για μένα, κάτι δημιουργικό για να γεμίζω τη ζωή μου και να ανοίξω καινούριους ορίζοντες. Πήγα γράφτηκα στο Σχολείο Δεύτερης ευκαιρίας νομού Δράμας και το ανακοίνωσα στα παιδιά μου. Τους είπα ότι θέλω να πραγματοποιήσω ένα όνειρο που είχα από παιδί. Και οι δυο μου απάντησαν με μία φωνή «Σχολείο».
Τώρα πιστεύω ότι το σχολείο είναι ότι καλύτερο μπορούσα να κάνω για εμένα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Μου αρέσει να μαθαίνω, στο σχολείο εμπλουτίζω τις γνώσεις μου και έχω κάνει σκοπό της ζωής μου να το ολοκληρώσω. Ήρθα στο σχολείο για να κατευθύνω τη ζωή μου σε άλλη πορεία. Ο κύκλος της ζωής μου έχει ολοκληρωθεί σε θέματα οικογένειας και δουλειάς και έχω ανοίξει ένα καινούριο κύκλο ζωής, ένα δρόμο ζωής, ένα δρόμο προς τη γνώση. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στο όνειρο και γίνεται πιο ολοκληρωμένος όταν το εκπληρώνει. Τώρα πλέον, το όνειρο που είχα από παιδί για το σχολείο έχει γίνει πραγματικότητα. Έχω βάλει στόχους, τελειώνοντας το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας θέλω να συνεχίσω στο Λύκειο, να συνεχίσω να μαθαίνω και να ανοίγω καινούρια παράθυρα στη γνώση. Ποτέ δεν είναι αργά για τον καθένα μας να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, που παρέμεναν ανεκπλήρωτα λόγω των συνθηκών της ζωής. Γυναίκες, πραγματοποιείστε τα όνειρά σας για να ξεφύγετε από την καθημερινότητα. Πηγαίνετε στο σχολείο για να αξιοποιήσετε δημιουργικά το χρόνο σας και για να αισθανθείτε όπως αισθάνομαι και εγώ τώρα που σας μιλάω.
protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου