Πρόκειται για τη συντεταγμένη υποχώρηση (αποχώρηση) του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος στη Γαλλία, όταν μετά από σφοδρές μάχες, και την προέλαση των Γερμανών, υποχωρώντας οι Άγγλοι, κατέληξαν στην ακτή της Δουνκέρκης, με σκοπό να περάσουν απέναντι.
Οι Άγγλοι έστειλαν ότι πλωτό μέσο είχαν στη διάθεσή τους προκειμένου να σώσουν όσους εγκλωβισμένους στρατιώτες μπορούσαν. Βάρκες, καύκια, μαούνες, ιστιοφόρα, επιβατηγά πλοία, κλπ επιστρατεύτηκαν για τη μεταφορά.
Το συγκλονιστικό στοιχείο είναι ότι την ώρα που διεξάγονταν αυτή η επιχείρηση, με τα γερμανικά στούκας και άλλα αεροσκάφη να τους επιτίθενται ανηλεώς, οι Βρετανοί στρατιώτες (στόχοι) διατήρησαν τη ψυχραιμία τους, και ήταν παρατεταγμένοι σε φάλαγγες κατ άνδρα, προκειμένου να επιβιβαστούν στα διαθέσιμα πλοία.
Μάλιστα, φάλαγγα κατ άνδρα, την ώρα που οι σφαίρες και οι βόμβες έπεφταν από παντού. Αυτό είναι το βρετανικό φλέγμα, και η βορειοευρωπαϊκή ψυχοσύνθεση.
Από την άλλη, έχουμε τους Άραβες. Που όπως βλέπουμε και στα κατά καιρούς βίντεο από περιπτώσεις βομβαρδισμών, επιθέσεων, κλπ. αντιδρούν τελείως διαφορετικά, και σαν μανιακοί. Παραφρονούν. Ένας τρέχει από εδώ, άλλος από εκεί, τραβάνε τα μαλλιά τους, και όλοι μαζί ωρύονται, κουνώντας τα παπούτσια τους στον αέρα, και φωνάζοντας ακατάληπτα θρησκευτικά συνθήματα.
Αλίμονο μάλιστα στους τραυματίες, που διάφορα χέρια τους τραβάνε από δέκα μεριές, με σκοπό να τους βάλουν σε κάποιο ασθενοφόρο, που όμως είναι πάντα μπλοκαρισμένο από εκατοντάδες άλλους ωρυόμενους και σεληνιασμένους συμπατριώτες τους. Το απόλυτο χάος δηλαδή. Όλοι το έχουμε δει. Αυτή είναι η αραβική ψυχοσύνθεση.
Κάπου στη μέση είμαστε εμείς. Που ναι μεν δεν θα σχηματίζαμε συντεταγμένη ουρά σε περίπτωση βομβαρδισμού μας, ούτε καν στη στάση του λεωφορείου, αλλά και που δεν θα χάναμε τελείως τον έλεγχο ή την αυτοκυριαρχία μας σε μια βομβιστική επίθεση. Θα ήμασταν ελαφρώς πιο οργανωμένοι. Ή έτσι θέλω να πιστεύω.
Έλα όμως που με όλα όσα υφιστάμεθα τον τελευταίο χρόνο, μοιάζει σαν να αποφασίσαμε ξαφνικά να γίνουμε Βρετανοί. Να γίνουμε φλεγματικοί. Το μόνο που μας λείπει είναι το περιβόητο 5 o` clock tea.
Δεν λέω να γίνουμε ξαφνικά Άραβες, και βγάζοντας τα παπούτσια μας να τρέχουμε στους δρόμους αλαλάζοντας, και μπουκάροντας στο κοινοβούλιο για να τα κάνουμε όλα λίμπα, μέχρι να παραιτηθεί … το καθεστώς.
Αλλά εδώ, μέχρι και οι Άγγλοι αντέδρασαν περιλούζοντας τη βασιλική λιμουζίνα με αυγά και μπογιές, Ποιοι; Οι Άγγλοι.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά στον αραβικό κόσμο, και ενώ ακόμη και οι κατά τα άλλα απολιτίκ Αμερικανοί αντιδρούν σθεναρά (για τα δικά τους δεδομένα) στη λαίλαπα των μέτρων λιτότητας, και των περικοπών, και της κατάργησης του (όποιου) κοινωνικού κράτους, εμείς τώρα θυμηθήκαμε να τους μιμηθούμε, τηρώντας σιγή ασυρμάτου, ανώτερη στάση, και δίνοντας ουσιαστικά λευκή κάρτα στο ΠΑΣΟΚ για να μας δέσει χεροπόδαρα.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά η όλη κατάσταση μου θυμίζει περίοδο εκλογών στις ΗΠΑ. Που ενώ παίζεται στην ουσία η εξέλιξη του κόσμου, ενώ εκλέγεται πλανητάρχης, η μόνη ένδειξη ότι κάτι γίνεται, είναι μερικές προεκλογικές διαφημιστικές πινακίδες (συγκεκριμένου μεγέθους) τοποθετημένες με τάξη στο μπροστινό γκαζόν των σπιτιών. Τόσο πάθος δηλαδή.
Μήπως αυτό είναι πλέον το μέλλον της Ελλάδας; Μήπως γίναμε Αμερικάνοι; Όχι στους μισθούς και στα freeways, ούτε στα δεκάμετρα «κάρρα», και στα ντόλαρς, αλλά στη πολιτική απάθεια;
Μήπως όλη αυτή η στρεβλή εξέλιξη που μεσολάβησε τα τελευταία 20 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων έπαψε οποιαδήποτε χρονική υστέρηση μεταξύ της «πολιτισμένης» Δύσης και της μπανανίας μας, συνετέλεσε στη δημιουργία ενός νέου Έλληνα, πιο Αμερικανού;
Μήπως δηλαδή η τεχνητή ευμάρεια, και η πολλή δημοκρατία, μας κατάντησαν επιτέλους Αμερικανάκια;
Μήπως; Who the fuck knows?
http://www.antinews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου