Το παιχνίδι της ζωής...

Φεύγοντας από το Wembley τον περασμένο Νοέμβριο ορκίστηκε ότι θα επιστρέψει. Το ενδεχόμενο είναι, πλέον, πιο απίθανο από ποτέ, αλλά και οι ευχές για να το καταφέρει ο Έρικ Αμπιντάλ είναι περισσότερες από κάθε άλλη φορά…
Οι γειτονιές του τρόμου!

Στην Καραϊβική και στα εξωτικά νησιά, γαλλικής κυριότητας, Μαρτινίκ βρίσκεται το ξεκίνημα της ιστορίας. Εκεί είχαν γεννηθεί οι γονείς του Ερίκ Αμπιντάλ, εκεί ερωτεύτηκαν, εκεί αποφάσισαν να ξεκινήσουν την κοινή τους ζωή, μακριά από το σπίτι τους. Στη δεκαετία του ’70 μετανάστευαν στη Γαλλία, σε μια εποχή όπου «όσο πιο σκούρο ήταν το δέρμα σου, τόσο πιο δύσκολα έβρισκες δουλειά», όπως περιγράφει ο νυν άσος της Μπαρτσελόνα. Εκείνος ήρθε στη ζωή στις 11 Σεπτεμβρίου του 1979, όταν οι γονείς του πλέον είχαν κατορθώσει να δημιουργήσουν μια αξιοπρεπή ζωή.

Ο πατέρας του ήταν εκείνος που τον ώθησε στο ποδόσφαιρο και η μητέρα του εκείνη που φρόντισε να μένει μακριά από το δρόμο, σε μια γειτονιά που οι ισορροπίες άλλαζαν από τη μια στιγμή στην άλλη. «Μπορεί να σε λήστευαν γιατί ο κόσμος δεν είχε λεφτά. Ήταν πολύπλοκη η γειτονιά μου. Οι γονείς μου δούλευαν για να στέλνουν λεφτά και στην πατρίδα μου και έφτασαν στη Γαλλία σε μια εποχή όπου όλα κρίνονταν από την τύχη». Οι γονείς του βίωσαν τον ρατσισμό και διηγούνται πως αν τύχαινε να περάσεις συνέντευξη για μια δουλειά μαζί με έναν λευκό, δεν είχες καμία τύχη», ωστόσο τα κατάφεραν μια χαρά.

Ο Ερίκ έμεινε μακριά από τις κακές παρέες, τελείωσε το σχολείο και ουδέποτε ασχολήθηκε με κάτι άλλο. «Πάντα ήμουν σπίτι-σχολείο, σχολείο-σπίτι. Σχεδόν όπως είμαι και τώρα. Η μητέρα μου συνήθιζε να μου λέει "αν δεν έχεις κάτι να κάνεις στο δρόμο, γιατί να είσαι εκεί;". Πρόσεχα πάντα ό,τι μου έλεγε. Έβγαινα απ’ το σπίτι μόνο για να παίξω ποδόσφαιρο».

Επαγγελματίας, ετών 21!

«Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο στην ηλικία των έξι ετών. Ο μπαμπάς μου με ενέπνευσε, ήταν φανατικός θαυμαστής του Μαραντόνα. Στην αρχή έπαιζα κι εγώ στην ίδια θέση, αλλά η επιθυμία να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ήρθε πολύ αργότερα». Η καριέρα δεν ήρθε με τον παραδοσιακό τρόπο. Για την ακρίβεια, έμοιαζε πως δεν θα έρθει ποτέ, αφού ο Αμπιντάλ είχε φτάσει 21 ετών και ακόμα αγωνιζόταν σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Από την ομάδα Lyon-Duchere τον ανακάλυψε ο Κλοντ Πιελ το 2000 και τον πήρε κοντά του στο Μονακό. Σε δύο χρόνια έπαιξε μόλις σε 22 παιχνίδια, αφού δεν ήταν εύκολο να προσαρμοστεί στην απότομη αλλαγή επιπέδου.

Ο 50χρονος Γάλλος τεχνικός επέμενε στο ταλέντο του. Ακόμα και μετά την αλλαγή θέσης, αφού στη Μονακό ο Ερίκ άφησε την αριστερή πλευρά της μεσαίας γραμμής για το κέντρο και τα αριστερά της άμυνας. Ο Πιελ θα τον έπαιρνε κοντά του το 2002 στη Λιλ κι εκεί θα εκτινασσόταν η καριέρα του. Έπαιξε σε 62 παιχνίδια σε δύο χρόνια και όταν η ομάδα του αποφάσισε να τον αγοράσει από τη Μονακό, η Λιόν κινήθηκε πιο αποφασιστικά.

Μαζί με τη μεταγραφή του στην πρωταθλήτρια Γαλλίας, θα έρθει και η κλήση για την Εθνική ομάδα της χώρας του, με την οποία θα κάνει ντεμπούτο τον Αύγουστο του 2004. Η καριέρα του χρόνο με τον χρόνο θα έχει κατακόρυφη άνοδο και η Μπαρτσελόνα θα εκφράσει το ενδιαφέρον της. «Είχα δώσει το λόγο μου ότι θα παραμείνω στη Λιόν, γι’ αυτό δεν ήρθα νωρίτερα», θα πει στην παρουσίασή του τον Ιούνιο του 2007, όταν οι Καταλανοί ξοδεύουν 16 εκατ. ευρώ για να αποκτήσουν τον Ερίκ Αμπιντάλ. Έναν ερασιτέχνη που έγινε επαγγελματίας, τρεις φορές πρωταθλητής Γαλλίας και τρεις φορές κυπελλούχος.

Το πιο γλυκό κομμάτι!

Στη Βαρκελώνη θα φτάσει τον Ιούνιο του 2007, μια απόφαση που είχε πάρει από καιρό. «Έδωσα εντολή στον μάνατζέρ μου να απορρίψει όλες τις προτάσεις, γιατί ήθελα να παίξω στην Μπάρτσα». Ένας μεγάλος έρωτας ξεκίνησε, έστω κι αν στις πρώτες του ημέρες στη Βαρκελώνη θα τύχαινε ένα περιστατικό που θα μπορούσε να τον είχε σοκάρει. «Μια μέρα η γυναίκα μου και η μητέρα μου περίμεναν στη στάση το λεωφορείο. Ένας ηλικιωμένος άντρας είπε "τι δουλειά έχουν μαύροι εδώ πέρα". Ευτυχώς τότε δεν το κατάλαβαν», θυμήθηκε πριν από λίγο καιρό κι ενώ πλέον έχει χαράξει την πορεία του με την Μπαρτσελόνα.

Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο, δύο σούπερ καπ, ένα Champions League, ένα διηπειρωτικό, ένα Super Cup Ευρώπης, μέχρι που φέτος κατάφερε να σκοράρει κιόλας. «Διάβαζα στο Facebook που όλοι ήθελαν να βάλω ένα γκολ και είπα να το κάνω», είπε αστειευόμενος, προσθέτοντας πως το όνειρό του τώρα είναι «να βγω πρώτος σκόρερ στην Ισπανία!».

Το συμβόλαιό του με την Μπαρτσελόνα λήγει το καλοκαίρι του 2012, έτος που ίσως σημάνει και το τέλος στην καριέρα του. «Για μένα, είναι Μπαρτσελόνα ή τέλος. Αν ανανεώσουμε το συμβόλαιό μου, θα μείνω και θα συνεχίσω. Αν όχι, θα σταματήσω. Εδώ απολαμβάνω το ποδόσφαιρο και έχω κερδίσει τα πάντα. Μ’ αρέσει όμως η οικογενειακή ζωή και δεν βρίσκομαι πολλές ώρες στο σπίτι».

Γυναικεία υπόθεση…

Στο σπίτι τα πράγματα αλλάζουν. Ο γεμάτος ενέργεια και αυτοπεποίθηση Ερίκ, περνάει σε ρόλο παρατηρητή. «Στο σπίτι με τέσσερις γυναίκες δεν είμαι τρελός για να μιλάω!!!» έχει πει αυτοσαρκαζόμενος. Η γυναίκα του, Χαγιέτ Κεμπίρ, ήταν φίλη του από τα παιδικά τους χρόνια, όταν μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά. Ερωτεύτηκαν σε μια πτήση προς το Μονακό και παντρεύτηκαν το 2007. Ο Ερίκ Αμπιντάλ ασπάστηκε το Ισλάμ για χάρη της Αλγερινής συζύγου του και δηλώνει περήφανος που «ακολουθώ μια θρησκεία που διδάσκει την ειρήνη». Έχουν τρεις κόρες, τη Μελιάνα, την Καμέλια και τη Λέινα, εφτά, πέντε και δύο χρονών αντίστοιχα.

Ο Αμπιντάλ στην Μπαρτσελόνα έγινε φίλος με τον Γιάγια Τουρέ, με τον Σεϊντού Κεϊτά, ενώ τον συνδέει δυνατή φιλία με τον Φρανκ Ριμπερί. Η κοινή τους ιστορία να περάσουν από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο στο επαγγελματικό, ο ισλαμισμός και η καταγωγή των γυναικών τους ήταν στοιχεία που τους έφεραν πιο κοντά. Δεν είναι τυχαίο πως αγαπημένος του ποδοσφαιριστής είναι ο Ζιντάν. Στην Εθνική Γαλλίας είναι από τους παρεξηγημένους παίκτες, κυρίως γιατί ουδέποτε τραγουδάει τον Εθνικό ύμνο. «Εκπροσωπώ τη Γαλλία και είμαι περήφανος γι’ αυτό, όμως δεν νιώθω πως αυτό το τραγούδι με αντιπροσωπεύει», απαντάει στις κατηγορίες.

Σαν άνθρωπος συνηθίζει να λέει πως είναι χαμηλών τόνων. Δεν βγαίνει απ’ το σπίτι παρά μόνο για την προπόνηση. Σε νεαρότερη ηλικία, ονειρευόταν απλές δουλειές. Ήθελε να γίνει μπογιατζής και, μάλιστα, βάφει μόνος του το σπίτι του. Ήταν ένα χόμπι που ασκούσε και στη Γαλλία, όπου είχε φτιάξει την κουζίνα του γιατρού της Λιόν. «Πλήρωναν την μπογιά, μου έκαναν το τραπέζι και ήμασταν εντάξει. Το είπαμε ξανά. Όπου μπορείς να βοηθήσεις, βοηθάς».

Αυτή ήταν η συμβουλή και η αρχή που του έδωσε η μητέρα του. «Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να βοηθάς τους άλλους. Αν δεις κάποιον στο δρόμο και δεν είναι καλά πρέπει –αν μπορείς– να τον βοηθήσεις». Τώρα μοιάζει εκείνος να χρειάζεται όση βοήθεια μπορεί να πάρει. Έστω κι αν το όνειρό του για να παίξει στον τελικό του Champions League μοιάζει πλέον ουτοπικό. Το 2009 αποβλήθηκε στον ημιτελικό με την Τσέλσι και δεν έπαιξε. Τον περασμένο Νοέμβριο, αγωνιζόμενος με τη Γαλλία στο Wembley, άφησε στην υποδοχή την προειδοποίηση ότι θα επιστρέψει. Εκείνο που προέχει τώρα, είναι να επιστρέψει στη ζωή!
gazzetta.gr