Το 1933, ο αμερικανός ψυχολόγος Clarence Leuba αποφάσισε να κάνει ένα πείραμα χρησιμοποιώντας ως «πειραματόζωα» τα ίδια του τα παιδιά. Αυτό που ήθελε να μάθει ήταν αν είμαστε προγραμματισμένοι να γελάμε όταν μας γαργαλάνε. Αποφάσισε λοιπόν να…
μη γελάει για 7 ολόκληρους μήνες, όσο διήρκεσε δηλαδή το πείραμά του. Όταν ήθελε να γαργαλίσει τον γιο του, φορούσε μια μάσκα για να κρύβει τις εκφράσεις του προσώπου του.
Η σύζυγος όμως του ψυχολόγου, παίζοντας μια μέρα με τον κανακάρη της, ξέχασε το πρωτόκολλο και γέλασε με το μικρό της γιο. Ο κ.Leuba δεν ήταν σίγουρος αν το πείραμά του χάλασε, πάντως το αποτέλεσμα ήταν ότι ο μικρός γελούσε όταν τον γαργαλούσαν. Πώς όμως θα μπορούσε να ήταν σίγουρος για το αποτέλεσμα; Είμαστε πράγματι προγραμματισμένοι να γελάμε όταν γαργαλιόμαστε; Για να σιγουρευτεί, ακολούθησε την ίδια μέθοδο με το δεύτερο παιδί του. Αυτή τη φορά ένα κοριτσάκι.
Φυσικά, αυτή τη φορά η γυναίκα του δεν έκανε το ίδιο λάθος και τελικά το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το ίδιο. Όταν μας γαργαλάνε τότε γελάμε. Όχι επειδή το είδαμε από τους γονείς μας. Ούτε επειδή μας το έμαθε κάποιος άλλος. Απλώς έτσι διατάζει η φύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου