Μας αρέσουν τα μπουζούκια αλλά προτείνουμε να πάς όποια άλλη μέρα θέλεις εκτός από τις γιορτές! Στις γιορτές θα δείς στα μπουζούκια ακόμα και την κουτσή Μαρία που έχει 10 χρόνια να ξενυχτήσει! Σας παραθέτουμε επίσης 33 λόγους για να μην πας..
1ος. Φοράς πουκάμισο και όχι ότι θες , ότι είναι της μόδας . Φαντάζομαι θες να μοιάζεις με σερβιτόρο, δεν εξηγείται αλλιώς , οι γυναίκες υποχρεωτικά φόρεμα ,κάτι σαν το Ηρώδειο ένα πράγμα.
2ος . Όταν φτάσεις είσαι υποχρεωμένος (από τις συνθήκες) να δώσεις το αμάξι στον παρκαδόρο , που οδηγάει χειρότερα από παππού με Parkinson . Δεν το έβαφες καλύτερα να το πέταγες στην θάλασσα…
3ος. Η είσοδος στο μαγαζί είναι κόλαση. Σερβιτόροι , υπεύθυνοι τρέχουνε πάνω κάτω παραλαμβάνοντας τον κόσμο ( ή το εμπόρευμα). Φτάνεις επιτέλους μπροστά στην ιερά εξέταση.
4ος . Φωνάζεις δυνατά και καθαρά το όνομα σου στην ξανθιά με το καμένο μαλλί. Φωνάζεις και ξαναφωνάζεις για να σε ακούσει , γιατί α) έχει βγει στην πιστά το πρώτο σκυλί που κάνει σαν κομπρεσέρ β) έχουν καεί εγκέφαλος και τα… αυτιά από το ξενύχτι που κάνει κάθε βράδυ
5ος. Η ξανθιά φωνάζει : «Θανάση στο 215 τα παιδιά» εσύ λες «ξενοδοχείο είναι ?», πας πίσω από τον Θανάση χωρίς να ξέρεις και λες «215 πόσο πίσω είναι;»
6ος. Ο κύριος που σε πάει (ο Θανάσης) έχει κάνει την διαδρομή χιλιάδες φορές. Εσύ τον κυνηγάς από πίσω χαμένος στα σκοτάδια. Την ώρα που αποφεύγεις σχεδόν ξυστά τύπους που πάνε για κατούρημα. Αυτοί είναι μόνοι τους από της 10 και μόλις έρθει ο άλλος σηκώνονται και πάνε. (δεν το συνιστώ να είσαι ο πρώτος)..
7ος. Αφού έχεις αποφύγει απελπισμένους ιδρωμένους σερβιτόρους με δίσκους ψηλά που δεν βλέπουνε που πάνε (τι να κάνουν και αυτοί ) γωνίες από τα τραπέζια και σκοτεινά σημεία, φτάνεις επιτέλους στο τραπέζι.
8ος. Ο σερβιτόρος απλά σου λέει ότι το τραπέζι είναι για 8 άτομα. Αναρωτιέσαι πως θα κάτσουμε εδώ 10 άτομα; Για νάνους μας πέρασε;
9ος. Κάθεσαι και προσπαθείς να βολευτείς πρόσεχε μην είσαι εσύ αυτός που πρέπει να συνεννοηθείς με τους υπόλοιπους της παρέας, που είναι ακόμα έξω και έχουν χάσει τον δρόμο τους. Καταλαβαίνεις ότι όλα τα προηγούμενα σταδία θα τα κανείς πάλι από την αρχή (εκτός από 1ο και 2ο ).
10ος. Όλοι μαζεμένοι και το πρώτο μπουκάλι έρχεται μετά από 10 ώρες. Ο σερβιτόρος θέλει να βάλει προσωπικά τα πρώτα ποτά. Ρε μεγάλε, ξέρουμε γιατί!
11ος. Το τραπέζι σου βλέπει πιστά καρφί μπροστά σου, όχι γιατί είσαι πρώτο τραπέζι πιστά, αλλά γιατί είσαι πολύ ψηλά από εκεί.
12oς. Αφού έχεις πιει 2 μπόμπες (συγγνώμη ποτά) και νομίζεις ότι το κεφάλι σου θα εκραγεί τα φώτα σβήνουν.
13ος. Η μουσική αρχίζει να παίζει έντονα. Διαβολεμένα λέιζερ σε τυφλώνουν, ο αγκώνας του πίσω σε ακουμπάει στην πλάτη. Τι κάνει ο χαμένος, ακόμα δεν βγήκε ο καλλιτέχνης και βγάζει φωτογραφίες;
14ος. Μετά από 4 λεπτά κοπάνιμα της ορχήστρας ακούς μια φωνή να τραγουδά. Λες «όχι ρε έχασα την είσοδο» κοιτάς και δεν βλέπεις τίποτα.Ρε που είναι τι, τι πλήρωσα να δω;
15ος. Ο μέγα τροβαδούρος σκάει στην μύτη από εκεί που δεν το περιμένεις (όχι κάτω από το τραπέζι σου , από την πλαϊνή είσοδο) χειροκροτήματα, σφυρίγματα γήπεδο φάση.
16ος. Χιλιάδες φλας και φώτα πέφτουν πάνω στην πίστα κρεμασμένοι σαν τα τσαμπιά οι fans του τροβαδούρου όρθιοι με το χέρι ψηλά κοπανιούνται, «σιγά παιδιά και εγώ το ξέρω το τραγούδι αλλά δεν κάνω έτσι»
17ος. Το κέφι έχει ανάψει. Ενώ η κύρια με την φωτογραφική μηχανή σου ζητάει να πάρεις πόζες που ούτε στον καθρέφτη σου δεν κανείς. Στο τραπέζι διάφορα κοριτσάκια έχουν ανέβει με ξέμπαρκα τυπάκια που είναι έξω καρδιά, (αγάμητους τους λέγαμε στο σχολείο).
18ος. Η πιστά είναι έτοιμη προς λεηλασία. Σε πατάνε και σε σπρώχνουν λες και άνοιξαν τα zara για εκπτώσεις.
19ος. Μαζί με αυτούς που θέλουν να πάνε στην πιστά πρέπει να σηκωθείς και εσύ. Από πού θα περάσουν ρε; Από πάνω σου.
20ος. Αποφασίζεις να ανέβεις και εσύ στην πιστά. Λες «αφού ήρθα που ήρθα», ξεκινάς τον Γολγοθά. Μέσα από τραπέζια, καρέκλες, λιωμένα λουλούδια στο πάτωμα, που γλιστράνε, φτάνεις στα πρώτα τραπέζια και τι βλέπεις: ουρά..
21ος. Για να ανέβεις πάνω περνάς από μια σκαλίτσα, πολύ μικρή αν έχει, αλλιώς σκαρφαλώνεις. Πρέπει να έχεις κάνει ένα φεγγάρι στο τηλεπαιχνίδι του Φερεντίνου.
22ος. Επιτέλους πίστα λες!! Προσπαθείς να μην πέσεις από τον χαμό που γίνετε. Ούτε πάνω στην ορχήστρα, αλλά ούτε στα τραπέζια. Ψάχνεις χώρο να χορέψεις, ποδοπατάς κόσμο. Βλέπεις παρέες που κάνουν τα δικά τους, γέρους που έχουν καταλάβει την σκηνή. «Κυρα μου πήγαινε πιο πέρα, εγώ που θα χορέψω;»
23ος. Αφού χόρεψες, έφαγες αγκωνιές και λουλούδια στο κεφάλι λες να βγάλεις μια φωτογραφία με τον τροβαδούρο. Αλλά τι συναντάς: δυο τύπους μα τα χέρια ανοιχτά (και όλα τα φτάνω.. άσχετο) δεν γελάνε, δεν χορεύουν, προσπαθείς να βγάλεις μια ριμάδα και σου λένε «όχι τώρα» και «πότε ρε μεγάλε; Στα μουσικά βραβεία;».
24ος. Αφού απέτυχες σε όλα, απογοητευμένος και ιδρωμένος κατεβαίνεις μα γίνεται χαμός καθώς σε σπρώχνουν, το «αηδόνι» αποχωρεί και παίρνουν την θέση του σερβιτόροι που σκουπίζουν την πιστά.
25ος. Όρθιος και ιδρωμένος πας τουαλέτα στον διάδρομο χτυπάς ξεβράκωτες λουλουδόυδες που τρέχουν για refill. Φτάνεις σε μια ουρά που δεν έχει τελειωμό.
26ος. Φτάνεις επιτέλους στο κατώφλι, οι καμπινές 8 στον αριθμό ο κόσμος 208. Αγανακτείς, νομίζεις θα σου φύγουν, ενώ ακούς διάφορους ήχους.
27ος. Μπαίνεις μέσα σε μια λίμνη, τα παπούτσια κολυμπάνε, κατουράς και ανοίγεις την πόρτα με όσο το δυνατόν λιγότερα δάχτυλα. Για καζανάκι ούτε λόγος.
28ος. Η κύρια στο τραπεζάκι, μάτια μισόκλειστα και το κεφάλι ακουμπισμένο στον τοίχο. Την κοιτάς, σε κοιτάει. Με το βλέμμα σου λες «δεν σου αφήνω τίποτα, ούτε χαρτί δεν έχει» με το βλέμμα της λέει «μαλάκα».
29ος. Γυρνάς στο τραπέζι και το μαγαζί φλέγεται, αφού λείπεις 1 ώρα.
30ος. Η ώρα 5 ζητάς λογαριασμό τον βλέπεις. Λες «μάλλον είναι του καραφλού μπροστά που πέταξε 500 πανέρια» το καταπίνεις, πληρώνεις και φεύγεις.
31ος. Ζητάς το αυτοκίνητο και έρχεται μετά από 20λεπτα. Ο παρκαδόρος σου δίνει τα κλειδιά σου λέει «καλό βράδυ», λες «επίσης». Με το βλέμμα σου λες «σιγά μην σου δώσω λεφτά να δω πρώτα το αμάξι» με το βλέμμα του λέει «μαλάκα».
32ος. Σπίτι, βγάζεις ρούχα και λουλούδια από το κεφάλι. Κοιμάσαι.
33ος. Ξυπνάς με ένα κεφάλι καζάνι.
Συμπέρασμα: ξόδεψες πολλά παραπάνω από ότι πήρες.
Διαλύθηκες ολοσχερώς.
Στραβοκοιμηθηκες και το κέρασμα ένας υπέροχος πονοκέφαλος!
1ος. Φοράς πουκάμισο και όχι ότι θες , ότι είναι της μόδας . Φαντάζομαι θες να μοιάζεις με σερβιτόρο, δεν εξηγείται αλλιώς , οι γυναίκες υποχρεωτικά φόρεμα ,κάτι σαν το Ηρώδειο ένα πράγμα.
2ος . Όταν φτάσεις είσαι υποχρεωμένος (από τις συνθήκες) να δώσεις το αμάξι στον παρκαδόρο , που οδηγάει χειρότερα από παππού με Parkinson . Δεν το έβαφες καλύτερα να το πέταγες στην θάλασσα…
3ος. Η είσοδος στο μαγαζί είναι κόλαση. Σερβιτόροι , υπεύθυνοι τρέχουνε πάνω κάτω παραλαμβάνοντας τον κόσμο ( ή το εμπόρευμα). Φτάνεις επιτέλους μπροστά στην ιερά εξέταση.
4ος . Φωνάζεις δυνατά και καθαρά το όνομα σου στην ξανθιά με το καμένο μαλλί. Φωνάζεις και ξαναφωνάζεις για να σε ακούσει , γιατί α) έχει βγει στην πιστά το πρώτο σκυλί που κάνει σαν κομπρεσέρ β) έχουν καεί εγκέφαλος και τα… αυτιά από το ξενύχτι που κάνει κάθε βράδυ
5ος. Η ξανθιά φωνάζει : «Θανάση στο 215 τα παιδιά» εσύ λες «ξενοδοχείο είναι ?», πας πίσω από τον Θανάση χωρίς να ξέρεις και λες «215 πόσο πίσω είναι;»
6ος. Ο κύριος που σε πάει (ο Θανάσης) έχει κάνει την διαδρομή χιλιάδες φορές. Εσύ τον κυνηγάς από πίσω χαμένος στα σκοτάδια. Την ώρα που αποφεύγεις σχεδόν ξυστά τύπους που πάνε για κατούρημα. Αυτοί είναι μόνοι τους από της 10 και μόλις έρθει ο άλλος σηκώνονται και πάνε. (δεν το συνιστώ να είσαι ο πρώτος)..
7ος. Αφού έχεις αποφύγει απελπισμένους ιδρωμένους σερβιτόρους με δίσκους ψηλά που δεν βλέπουνε που πάνε (τι να κάνουν και αυτοί ) γωνίες από τα τραπέζια και σκοτεινά σημεία, φτάνεις επιτέλους στο τραπέζι.
8ος. Ο σερβιτόρος απλά σου λέει ότι το τραπέζι είναι για 8 άτομα. Αναρωτιέσαι πως θα κάτσουμε εδώ 10 άτομα; Για νάνους μας πέρασε;
9ος. Κάθεσαι και προσπαθείς να βολευτείς πρόσεχε μην είσαι εσύ αυτός που πρέπει να συνεννοηθείς με τους υπόλοιπους της παρέας, που είναι ακόμα έξω και έχουν χάσει τον δρόμο τους. Καταλαβαίνεις ότι όλα τα προηγούμενα σταδία θα τα κανείς πάλι από την αρχή (εκτός από 1ο και 2ο ).
10ος. Όλοι μαζεμένοι και το πρώτο μπουκάλι έρχεται μετά από 10 ώρες. Ο σερβιτόρος θέλει να βάλει προσωπικά τα πρώτα ποτά. Ρε μεγάλε, ξέρουμε γιατί!
11ος. Το τραπέζι σου βλέπει πιστά καρφί μπροστά σου, όχι γιατί είσαι πρώτο τραπέζι πιστά, αλλά γιατί είσαι πολύ ψηλά από εκεί.
12oς. Αφού έχεις πιει 2 μπόμπες (συγγνώμη ποτά) και νομίζεις ότι το κεφάλι σου θα εκραγεί τα φώτα σβήνουν.
13ος. Η μουσική αρχίζει να παίζει έντονα. Διαβολεμένα λέιζερ σε τυφλώνουν, ο αγκώνας του πίσω σε ακουμπάει στην πλάτη. Τι κάνει ο χαμένος, ακόμα δεν βγήκε ο καλλιτέχνης και βγάζει φωτογραφίες;
14ος. Μετά από 4 λεπτά κοπάνιμα της ορχήστρας ακούς μια φωνή να τραγουδά. Λες «όχι ρε έχασα την είσοδο» κοιτάς και δεν βλέπεις τίποτα.Ρε που είναι τι, τι πλήρωσα να δω;
15ος. Ο μέγα τροβαδούρος σκάει στην μύτη από εκεί που δεν το περιμένεις (όχι κάτω από το τραπέζι σου , από την πλαϊνή είσοδο) χειροκροτήματα, σφυρίγματα γήπεδο φάση.
16ος. Χιλιάδες φλας και φώτα πέφτουν πάνω στην πίστα κρεμασμένοι σαν τα τσαμπιά οι fans του τροβαδούρου όρθιοι με το χέρι ψηλά κοπανιούνται, «σιγά παιδιά και εγώ το ξέρω το τραγούδι αλλά δεν κάνω έτσι»
17ος. Το κέφι έχει ανάψει. Ενώ η κύρια με την φωτογραφική μηχανή σου ζητάει να πάρεις πόζες που ούτε στον καθρέφτη σου δεν κανείς. Στο τραπέζι διάφορα κοριτσάκια έχουν ανέβει με ξέμπαρκα τυπάκια που είναι έξω καρδιά, (αγάμητους τους λέγαμε στο σχολείο).
18ος. Η πιστά είναι έτοιμη προς λεηλασία. Σε πατάνε και σε σπρώχνουν λες και άνοιξαν τα zara για εκπτώσεις.
19ος. Μαζί με αυτούς που θέλουν να πάνε στην πιστά πρέπει να σηκωθείς και εσύ. Από πού θα περάσουν ρε; Από πάνω σου.
20ος. Αποφασίζεις να ανέβεις και εσύ στην πιστά. Λες «αφού ήρθα που ήρθα», ξεκινάς τον Γολγοθά. Μέσα από τραπέζια, καρέκλες, λιωμένα λουλούδια στο πάτωμα, που γλιστράνε, φτάνεις στα πρώτα τραπέζια και τι βλέπεις: ουρά..
21ος. Για να ανέβεις πάνω περνάς από μια σκαλίτσα, πολύ μικρή αν έχει, αλλιώς σκαρφαλώνεις. Πρέπει να έχεις κάνει ένα φεγγάρι στο τηλεπαιχνίδι του Φερεντίνου.
22ος. Επιτέλους πίστα λες!! Προσπαθείς να μην πέσεις από τον χαμό που γίνετε. Ούτε πάνω στην ορχήστρα, αλλά ούτε στα τραπέζια. Ψάχνεις χώρο να χορέψεις, ποδοπατάς κόσμο. Βλέπεις παρέες που κάνουν τα δικά τους, γέρους που έχουν καταλάβει την σκηνή. «Κυρα μου πήγαινε πιο πέρα, εγώ που θα χορέψω;»
23ος. Αφού χόρεψες, έφαγες αγκωνιές και λουλούδια στο κεφάλι λες να βγάλεις μια φωτογραφία με τον τροβαδούρο. Αλλά τι συναντάς: δυο τύπους μα τα χέρια ανοιχτά (και όλα τα φτάνω.. άσχετο) δεν γελάνε, δεν χορεύουν, προσπαθείς να βγάλεις μια ριμάδα και σου λένε «όχι τώρα» και «πότε ρε μεγάλε; Στα μουσικά βραβεία;».
24ος. Αφού απέτυχες σε όλα, απογοητευμένος και ιδρωμένος κατεβαίνεις μα γίνεται χαμός καθώς σε σπρώχνουν, το «αηδόνι» αποχωρεί και παίρνουν την θέση του σερβιτόροι που σκουπίζουν την πιστά.
25ος. Όρθιος και ιδρωμένος πας τουαλέτα στον διάδρομο χτυπάς ξεβράκωτες λουλουδόυδες που τρέχουν για refill. Φτάνεις σε μια ουρά που δεν έχει τελειωμό.
26ος. Φτάνεις επιτέλους στο κατώφλι, οι καμπινές 8 στον αριθμό ο κόσμος 208. Αγανακτείς, νομίζεις θα σου φύγουν, ενώ ακούς διάφορους ήχους.
27ος. Μπαίνεις μέσα σε μια λίμνη, τα παπούτσια κολυμπάνε, κατουράς και ανοίγεις την πόρτα με όσο το δυνατόν λιγότερα δάχτυλα. Για καζανάκι ούτε λόγος.
28ος. Η κύρια στο τραπεζάκι, μάτια μισόκλειστα και το κεφάλι ακουμπισμένο στον τοίχο. Την κοιτάς, σε κοιτάει. Με το βλέμμα σου λες «δεν σου αφήνω τίποτα, ούτε χαρτί δεν έχει» με το βλέμμα της λέει «μαλάκα».
29ος. Γυρνάς στο τραπέζι και το μαγαζί φλέγεται, αφού λείπεις 1 ώρα.
30ος. Η ώρα 5 ζητάς λογαριασμό τον βλέπεις. Λες «μάλλον είναι του καραφλού μπροστά που πέταξε 500 πανέρια» το καταπίνεις, πληρώνεις και φεύγεις.
31ος. Ζητάς το αυτοκίνητο και έρχεται μετά από 20λεπτα. Ο παρκαδόρος σου δίνει τα κλειδιά σου λέει «καλό βράδυ», λες «επίσης». Με το βλέμμα σου λες «σιγά μην σου δώσω λεφτά να δω πρώτα το αμάξι» με το βλέμμα του λέει «μαλάκα».
32ος. Σπίτι, βγάζεις ρούχα και λουλούδια από το κεφάλι. Κοιμάσαι.
33ος. Ξυπνάς με ένα κεφάλι καζάνι.
Συμπέρασμα: ξόδεψες πολλά παραπάνω από ότι πήρες.
Διαλύθηκες ολοσχερώς.
Στραβοκοιμηθηκες και το κέρασμα ένας υπέροχος πονοκέφαλος!
Pswnio
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου