Σπάει όλα τα ρεκόρ ζήτησης στην Ιστορία, διότι είναι το καλύτερο «ασφαλές καταφύγιο» σε καιρούς κρίσης. Το ίδιο παρατηρείται και στη διακόσμηση, μόνο που εδώ τα πράγματα γίνονται χωρίς άγχος.
Η τάση καταγράφηκε για πρώτη φορά πριν από τέσσερα χρόνια, αλλά προοδευτικά γιγαντώθηκε. Ετσι σήμερα αφθονούν τα παραδείγματα...
υπέρκομψων εσωτερικών χώρων, που μοιάζουν σαν να τα επισκέφθηκε ο Μίδας για να χαϊδέψει ελαφρά τοίχους, έπιπλα και αντικείμενα ώστε να γίνουν διαμιάς χρυσά! Μπορούμε πια να μιλάμε για μια νέα κυρίαρχη μόδα, η οποία κατέφθασε για να διαρκέσει. Και επιπλέον για να επιβεβαιώσει, στην καθημερινότητά μας και όχι στις τραπεζικές θυρίδες, αυτό που διατυμπανίζουν οι οικονομολόγοι, ότι, δηλαδή, από όλα τα είδη που παράγει ο άνθρωπος, ο χρυσός είναι το μόνο που δεν προορίζεται για κατανάλωση αλλά αποκλειστικά για συσσώρευση.
Είναι βέβαιο ότι η «λατρεία» του χρυσού δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Την εκφράζουμε από καταβολής κόσμου και όχι μόνο με τα κοσμήματα ή τα ενδύματα, αλλά και μέσα από ολόκληρο το φάσμα της αρχιτεκτονικής. Είναι περιττό να αναφέρει κάποιος τα σχετικά παραδείγματα, που ξεκινούν από τη Βαβυλώνα και τα μεγαλειώδη φαραωνικά ανάκτορα για να φτάσουν μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Αξίζει ωστόσο να τονιστεί ότι σε όλες αυτές τις χιλιετηρίδες ο χρυσός δεν αμφισβητήθηκε ποτέ και πουθενά.
Από τους Αζτέκους στους Κινέζους, από τους Πέρσες στους βασιλείς, στους τσάρους και στους αυτοκράτορες της Ευρώπης και από τις φρίζες του νεοκλασικισμού στα λακαριστά παραβάν της αρ ντεκό, ο χρυσός υπήρξε πάντα ένα ξεκάθαρο σύμβολο πλούτου, κύρους και εξουσίας, τόσο άφθαρτο όσο είναι και ο ίδιος ως φυσικό υλικό. Η μόνη περίοδος που η αίγλη του άρχισε κάπως να «παραπαίει» ήταν τα τελευταία 50 χρόνια. Στο διάστημα αυτό – με εξαίρεση τα χρόνια του μεταμοντερνισμού κατά τα οποία, στη διακόσμηση τουλάχιστον, όλα ήταν επιτρεπτά –, ο χρυσός «αποβλήθηκε» ως ένα κατεξοχήν μαξιμαλιστικό στοιχείο, το οποίο απαξίωναν και αρνούνταν να διαχειριστούν ο μοντερνισμός και οι απευθείας επίγονοί του. Θεωρούνταν έκφραση συντηρητικού, ανέμπνευστου και ξιπασμένου γούστου, που δεν είχε θέση στο όραμα για την κατοικία του μέλλοντος.
Σε αυτό προστέθηκαν αναρίθμητες και σχεδόν κωμικές περιπτώσεις υπερβολικής αγάπης για τον χρυσό διάκοσμο, η οποία γεννιόταν στα παλάτια της Μέσης Ανατολής και εξοφλούνταν με πετροδολάρια. Ετσι ο χρυσός «αμαυρώθηκε» λίγο παραπάνω, διότι πια δεν ήταν μόνο η επιλογή του επιδεικτικού αλλά και του εντελώς ακαλλιέργητου.
Στις μέρες μας όμως σημειώθηκαν δύο σημαντικές τεχνολογικές πρόοδοι, χάρη στις οποίες πήρε ξαφνικά άδεια επιστροφής από την εξορία όπου τον είχε καταδικάσει το καλό γούστο. Η πρώτη σχετίζεται με τη ίδια την παραγωγή του χρυσού χρώματος και η δεύτερη με τους λαμπτήρες φωτισμού. Ετσι, από το 2007 κυκλοφορούν στην αγορά χρωμάτων για τις βιομηχανίες νέοι τύποι συνθετικών μεταλλο-οργανικών χρωστικών μειγμάτων, που διατίθενται σε μια εξαιρετικά ευρεία γκάμα αποχρώσεων του χρυσού. Αυτή διανύει, με σεβασμό στους λεπτούς τόνους, όλο το φάσμα, από το εκτυφλωτικό κιτρινόλευκο του λεμονιού ως το φλογερό πορτοκαλοκίτρινο της παπάγιας.
Οι συγκεκριμένες χρωστικές είναι κατάλληλες για διάφορους τύπους υλικών (ξύλο, μέταλλο, γυαλί, πορσελάνη κ.τλ.), εξαιρετικά σταθερές στον χρόνο και σχεδόν άτρωτες από τη χρήση χημικών ουσιών καθαρισμού. Επιπλέον κάνουν μια επιφάνεια χρυσή, χωρίς αυτή να φαντάζει «χρυσοποίκιλτη», κατά τα παλαιά πρότυπα. Οσον αφορά τους νέους λαμπτήρες και ειδικά την τεχνολογία LED, είναι γεγονός ότι δίνουν περισσότερες δυνατότητες για ομοιόμορφη και ελεγχόμενη διάχυση του φωτός. Αυτό κάνει όλες τις χρυσές επιφάνειες να φαίνονται πιο «ήπιες», αφού δεν δημιουργούνται εξάρσεις αντανακλάσεων που με τη σειρά τους θα γεννούσαν εντάσεις σε έναν χώρο. Μία από τις πρώτες επιτυχημένες εσωτερικές διαμορφώσεις όπου ο χρυσός είχε την τιμητική του ήταν η αίθουσα «Ruband’ or» στην έδρα του γνωστού οίκου αρωμάτων Guerlain στο Παρίσι, η ανακαίνιση της οποίας πραγματοποιήθηκε το 2006, όταν ακόμη γίνονταν μόνο πειραματικές εφαρμογές του «νέου χρυσού».
Η μελέτη έγινε από τον γάλλο αρχιτέκτονα Maximed’ Angeac, ο οποίος σχεδίασε κυματοειδείς τοίχους που καλύφθηκαν καθ’ όλο το ύψος και το πλάτος τους από 350.000 χρυσές γυάλινες ψηφίδες. Είναι εντυπωσιακό ότι, παρά τον τόσο χρυσό, το αποτέλεσμα δεν κρίθηκε ποτέ κραυγαλέο. Αντίθετα, εξέπεμψε από την πρώτη στιγμή δυνατά και καθαρά το αισθητικό στίγμα της νέας «εποχής του χρυσού», το οποίο θέλει να προάγεται η αισθησιακή πλευρά της μεταλλικής λάμψης και όχι η επιβλητική. Αυτό εξελίχθηκε σε κανόνα που εφαρμόζεται πια παντού (έπιπλα, διακοσμητικά, φωτιστικά κτλ.). Τα παραδείγματα άφθονα, οπότε μόνο ενδεικτικά θα αναφερθούμε στην εταιρεία Bisazza, που είχε αναλάβει την κατασκευή των ψηφίδων για τον οίκο Guerlain, η οποία παρουσίασε εφέτος μια ολόκληρη συλλογή με χρυσές ψηφίδες και συνδυασμών τους με λευκές, μπεζ και κίτρινες.
Σήμερα ο χρυσός είναι στη μόδα διότι είναι απλώς ο βασιλιάς των μετάλλων και όχι επειδή υπήρξε κάποτε το μέταλλο των βασιλέων.
Δημοσιεύθηκε στο BHMΑDECO, τεύχος 38, σελ. 38-42, Νοέμβριος 2010.sarotiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου