Οι αγορές μοιάζουν με τις δημοκρατίες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι δυο θεσμοί έχουν αναπτυχθεί μαζί εν παραλληλία και συστοιχία. Όπως στις δημοκρατίες λοιπόν, έτσι και στις...
... αγορές δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Στις δημοκρατίες όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι την λύση τη δίνουν οι εκλογές. Στις αγορές όταν το αδιέξοδο κυριαρχεί ασφυκτικά τη λύση την δίνει ο επαναπροσδιορισμός των τιμών.
Όποιος το γνωρίζει αυτό φροντίζει πάντα να επιβιώνει κάθε κρίσης και αναδιανομής χαρτιών και μετρητών.
Αυτό που μου προκαλεί αφόρητη πλήξη εδώ και αρκετά χρόνια είναι ο ξύλινος πολιτικός λόγος της συντριπτικής πλειοψηφίας των ενασχολούμενων με το είδος. Όλων των κομμάτων και αποχρώσεων...
Σε αντίθεση με την πολιτική φλυαρία όπου ο καθένας μπορεί να διατείνεται ότι οι προτάσεις του είναι οι σωστές για αιώνες χωρίς να νιώθει την ανάγκη να τις επαναδιατυπώσει ή την ευστροφία να τις επαναδιατυπώσει με πιο φρέσκα υλικά, οι αγορές κάνουν συχνά ταμείο...
Όπερ, μπορεί να βρεθείς σε πλάνη για μερικούς μήνες το πολύ... Μετά αν οι τιμές κινούνται αντίθετα χρειάζεται αναθεώρηση. Στην πολιτική όμως αυτό μπορεί να κρατήσει «αιώνες».
Όλοι βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τις αυταπάτες μας, αυτό το καταλαβαίνω, αλλά το ερώτημα μου ήταν πως μερικοί ανέχονται κραυγαλέα χρεοκοπημένες αυταπάτες για ματογυάλια...
Γενικώς πιστεύω η ανάγκη του ανήκειν σε μια κάποια ομάδα ή σύνολο είναι αυτή που καθορίζει. Μια ωραία φράση γι΄ αυτό διάβασα πρόσφατα στο ωραίο μυθιστόρημα της Σοφίας Νικολαϊδη που κυκλοφόρησε φέτος, Απόψε δεν λέμε το όνομά μας: « Γονείς και παιδιά, φοιτητές, μαθητές, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, μπακάληδες και αλάνια, γιαγιάδες και υπάλληλοι, συνδικαλιστές και ουδετερόφιλοι μαθαίνουν επώδυνα πως πρώτα κοιτάς πού χύθηκε το αίμα σου και ύστερα διαλέγεις πλευρά».
Αιώνες τώρα στη ζωή υπάρχουν δυο κατηγορίες διπόδων, αυτοί που ξέρουν ότι δεν ξέρουν και όλοι οι άλλοι που «ξέρουν». Αυτό είναι προέκταση παλιάς χρηματιστηριακής παροιμίας δεν είναι δικό μου λογοπαίγνιο...
Στο χρηματιστήριο σε βάθος χρόνου επιβιώνουν αυτοί που ξέρουν ότι δεν ξέρουν. Επειδή όμως η επίγνωση της άγνοιας τους κάνει επιφυλακτικούς δεν ακούγονται ποτέ...
Αντιθέτως κατά το οι άδειοι ντενεκέδες είναι που θορυβούν, συχνότερα ακούγονται οι μελλοθάνατοι.
Αυτό που έχω καταλάβει επί μια εικοσαετία διακονίας στο χρηματιστηριακό ρεπορτάζ, αλλά την ίδια έκθεση στα πραγματικά πυρά των αγορών για άλλα τόσα χρόνια, είναι ότι αυτό που παίζει σημαντικό ρόλο στην επικράτηση έναντι των αγορών σε βάθος χρόνου, δεν είναι οι πολλές γνώσεις και οι περίπλοκες τεχνικές. Αλλά ο κοινός νους και μια ήπια και ισορροπημένη φιλοσοφία ζωής.
Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά αναφέρω όλες αυτές τις ιστορίες με το γιατρό, τον φούρναρη, τον ελαιοχρωματιστή κλπ που έχουν μάθει να κερδίζουν έχοντας απλώς επίγνωση ότι δεν μπορούν να ξέρουν τι θα γίνει στο μέλλον...capital
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου