Ζηλεύεις παθολογικά;

 

 Η φυσιολογική ζήλια εκτροχιάζεται, γίνεται παθολογική και παρασύρει το μυαλό σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

Όλες κατανοούμε περί τίνος πρόκεται, όλες έχουμε βρεθεί κατά καιρούς σε παρόμοια θέση. Κι αν όχι όλες οι περισσότερες.

Το μυαλό παραλογίζεται. Και δεν φτάνει αυτό, ενώ κάπου βαθιά μέσα μας αναγνωρίζουμε ότι υπερβάλλουμε, δεν πτοούμαστε. Αρχίζουμε και ξετυλίγουμε -πασπαλισμένο με άπειρες κατηγόριες- το σενάριο σε εκείνον. Η ζήλια είναι παθολογική και η ψυχολόγος πατάει το κόκκινο κουμπάκι του συναγερμού.

Δεν μπορείς να τον εμπιστευτείς, όταν απομακρύνεται σε ζώνουν τα φίδια, όταν βγαίνει μόνος του αρρωσταίνεις και μετά γκρινιάζεις, φωνάζεις, κατηγορείς, ρίχνεις ευθύνες.

“Ο σύντροφος μάταια προσπαθεί να αποδείξει την “αθωότητά” του. Αδυνατεί να καταλάβει τι συμβαίνει ή τι έκανε που να δικαιολογεί μια τέτοια αντίδραση” υπογραμμίζει η ψυχολόγος Νίκη Ζαρκάδα.  

“Νιώθει να πιέζεται, να πνίγεται, προσπαθεί να ελέγξει κάθε του κίνηση για να μην προκαλέσει την αντίδραση της συντρόφου του. Στην πορεία, αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για ανεξέλεγκτη κατάσταση, ασφυκτιά και έτσι αποχωρεί...” σύμφωνα με την ψυχολόγο.

Γιατί όταν τα πράγματα ξεφεύγουν από τα όρια της λογικής, ο σύντροφος νιώθει το αδιέξοδο. Προσπάθησε τα πάντα, αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Μόνο καυγάδες και στρες. Πόσο να αντέξει; Κι όπως συμβαίνει πάντα, όταν φοβάσαι κάτι πολύ, είναι σαν να το προκαλείς να σου συμβεί.

“Όποιος ζηλεύει παθολογικά τελικά πετυχαίνει αυτό που φοβάται περισσότερο... οδηγεί το σύντροφο στο να αναζητήσει κάπου αλλού μια περισσότερο υγική σχέση που βασίζεται σε αμοιβαία εμπιστοσύνη και ανοιχτή επικοινωνία” προσθέτει η κ. Ζαρκάδα.

Έτσι είναι. Μπες για λίγο στη θέση του. Τι θα έκανες αν είχες ένα σύντροφο που συνέχεια σε υποψιάζεται, συνέχεια σε κατηγορεί και σου στερεί ακόμα και τον αέρα που αναπνέεις. Θα έφευγες.

 

Με την πολύτιμη συνεργασία της ψυχολόγου Νίκης Ζαρκάδα

http://www.tlife.gr/Article/FN/0-102-1892.html